တကယ္ပါအခ်စ္ခဲ႕ဆံုး အခ်စ္ရဆံုး၀ိုင္း ရယ္ ဟို႕တခ်ိန္တုန္းက ငါသတၲိရွိခဲ႕ယင္
တို႕တေတြေ၀းၾကရမွာမဟုတ္ဘူး....အေၾကာင္းအရာကိုမေျပာခ်င္ေပမယ္႕ခုထိ
ရင္ခုန္ဆဲမို႕ေလ၊ကေလးေတြမွမဟုတ္ေတာ႕တာပဲ လို႕ေျပာဦးမလို႕လား........
အဲတာဆိုအခ်စ္ကအသက္အရြယ္နဲ႕ဆိုင္လို႕လား...အဲလိုေမးယင္မဆိုင္ဘူးလို႕
တို႕တေတြေျဖမိၾကမွာပါ...ဘာလို႕လဲဆို..ခုထိရင္ခုန္ၾကဆဲျမတ္ႏိုးၾကဆဲမဟုတ္
လား...ခက္တာကပါတ္၀န္းက်င္ပဲ...နင္နဲ႕ငါ႕ရဲ႕အေၾကာင္းေတြကိုသိထားတဲ႕သူ
ေတြက..ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္နဲ႕ဆက္ရက္ေတာင္ပံက်ိဳးလို႕စြပ္စြဲသမုတ္ခဲ႕ၾကတာ
ရင္နာစရာပါကြာ...အမွန္ေတာ႕အခုေတြ႕ဆံုတဲ႕ခ်စ္ျခင္းမွာအင္မတန္မွျဖဴစင္ၾက
တယ္ဆိုတာမသိၾကေတာ႕အခက္သားလားဟယ္....လိုခ်င္တပ္မက္မႈမပါတဏွာ
မပါ...ျဖဴစင္စြာခ်စ္ျခင္းကို..ဘာလို႕၀ိုင္းကဲ႕ရဲ႕ခဲ႕ၾကသလဲဆိုတာငါစဥ္းစားလို႕မ
ရခဲ႕ပါကြာ...တကယ္ေတာ႕အတိတ္ကငါတို႕တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ျမတ္ျမတ္
ႏိုးႏိုး...ရင္ထဲကကိုယ္စီခ်စ္ခဲ႕ၾကတာေတာ႕..အျပစ္လားဟင္...ဒါေပမယ္႕
ေလာကႀကီးမွာ ကဲရဲ႕ခ်ီမြမ္း..တဲ႕အရာေတြဟာ ၇ ရက္ပဲခံတယ္လို႕ေျပာထားတဲ႕
အတြက္လည္း ငါသိပ္ဂရုမစိုက္ခဲ႕ ပါဘူး...ဒါေပမယ္႕နင္က မိန္းကေလးေလ
ေတာ္ေတာ္တန္႕မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆိုတာထက္...သားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕
အေမေလ...အဲဒီေတာ႕နင္႕ရဲ႕သိကၡာပြန္းပဲ႕မွာ...နင္႕သားေလးလူပံုအလယ္မွာငါ႕
ေၾကာင္႕မ်က္ႏွာငယ္မွာ..မလိုလားခဲ႕ပါဘူး...တခ်ိန္က..ငါတို႕ေတြအိမ္ေထာင္
အျပဳမွား ဒါမွမဟုတ္အိမ္ေထာင္မွားျပဳခဲ႕ ၾကတာလားစဥ္းစားစရာပါဟာ...ခုခ်ိန္မွာ
ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္အိမ္ေထာင္ျပဳၾကပါၿပီတဲ႕....ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈေတြထက္..နာက်င္မႈ
ေတြသာပိုလာမွာလား...အဓိကကေတာ႕ နင္႕သားက ငါ႕ကို....ဦးဦ ကေန ေဖေဖလို႕
ေျပာင္းေခၚဖို႕လြယ္မယ္ မထင္ဘူး ငါကေတာ႕ဘာျဖစ္ျဖစ္ေလ...သားကိုသားလို
ိုခ်စ္ဖို႕အလိုလိုက္ဖို႕ပါဟာ...အဲတာကိုလူေတြကဘယ္လိုျမင္မလဲ....ခက္တယ္ဟာ
ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ...လိုယင္တမ်ိဳးမလိုယင္တမ်ိဳးမို႕ ငါလဲနားမလည္မေနတတ္
ေတာ႕ဘူးတကယ္ဆို အရင္းႏွီးဆံုးငါတို႕ ႏွစ္ေယာက္သာနားလည္ပါတယ္ဟာ
မေျပာလဲသိမခ်ိတရိရင္မွာ...နင္သာသခင္...ရင္ကိုထာ၀ရပိုင္စိုးသူရယ္ပါ.......
.....................................................................................................
ခုလိုသၾကၤန္နားနီးလာေတာ႕ငါပိုၿပီးအမွတ္ရ တာေပါ႕အခ်စ္ဆံုးရယ္ေနာ္...လြမ္းတဲ႕
ငါ႕ရင္ကမခ်ိတရိနဲ႕ေနလို႕မတတ္ခဲ႕....အလြမ္းသံသရာမွာေလ..ေမ်ာမေနခ်င္ေနတတ
္ယင္ေက်နပ္ပါၿပီ...ရင္ခြင္ကိုနင္ထာ၀ရပိုင္စိုးသလား..ေအာင္းေမ႕စိတ္တိတ္တိတ္ေလး
စိုးထင္႕...ရင္မွာမေနတတ္စြာ...ပိေတာက္ပြင္႕တဲ႕ေန႕ေတြ..ငါတို႕ေတြအတူတူလည္ျဖစ္ခဲ႕
တဲ႕ႏွစ္တႏွစ္......ေရႊေတာင္ၾကားလမ္းထဲကနင္တို႕အိမ္ေရွ႕မွာမ႑ပ္ထိုးတဲ႕ႏွစ္ကိုအမွတ္
ရစြာတမ္းတျဖစ္ျပန္ေတာ႕သည္...ဗြမ္းဟူေသာေရႏွင္႕ပက္လိုက္သံႏွင္႕အတူရြဲရြဲစိုေနတဲ႕
နင္႕ပံုရိပ္ေလးမ်က္ေစ႕ထဲ၀င္လာတယ္..နင႕္မ်က္၀န္းကၾကည္လဲ႕ရႊန္းစိုေတာက္ပေနခဲ႕တာ
ခုမွဖြင္႕မေျပာျဖစ္ခဲ႕တာ...ငါအားမလိုအားမရ တကယ္ဆိုယင္ေတာ႕မိဘကိုအျပစ္မတင္
ရက္ခဲ႕...အေဖကဆယ္တန္းေရာက္တာနဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္ ၁၁ခ်က္ကိုျပ႒ာန္း ခဲ႕တယ္
အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႕ ပါတ္သက္တဲ႕စည္းကမ္းခ်က္ေတြပါ....ဒါေၾကာင္႕လဲ..ငါနင္႕ကိုဖြင္႕ေျပာ
ဖို႕ တြန္႕ဆုတ္ေနခဲ႕တာ...ငါ႕ရင္သာႏွစ္ေယာက္စာအေၾကကြဲခံမယ္နင္႕ရင္ကေတာ႕ပကတိ
ဘာမွမျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႕...တကယ္ပါဟာငါသာတနင္႕တပိုးခံစားမယ္...နင္ေတာ႕မထိခိုက္ေစ
ခ်င္ခဲ႕ပါဘူးဟာအဲတာေၾကာင္႕လည္း..အဲဒီအေတြးအေခၚေတြေၾကာင္႕လဲငါတို႕ႏွစ္ေယာက္
ေ၀းခဲ႕တာျဖစ္မွာပါ...မွတ္မွတ္ရရေပါ႕နင္နဲ႕ငါ ေ၀းခဲ႕ၾကတဲ႕ေႏြတစ္ေႏြကိုျပန္ေျပာင္း
ေအာက္ေမ႕တမ္းတသတိရစြာ....ေ၀းခဲ႕ၾကတာကိုရင္ထဲမွာမခ်ိတင္ကဲပါဟာ.........
No comments:
Post a Comment